Բարձրագույնավարտ ուկրաինուհին` Վանաձորում աղբատար մեքենայի բանվոր

<<Мой хoзяин веник  и совок>>

                <Տղամարդը չի կարող նրա արած գործն անել: Նրա նման 3-4 աշխատող ունենայի…>, -այսպես է արտահայտվում իր աշխատակցի` 54-ամյա Տանյա Վորոշկովայի մասին Վանաձորում աղբահանություն իրականացնող <<Վանաձորի Սանմաքրում>> ԲԲԸ-ի տնօրեն Էդմոն Էդարյանը: Տանյան մի քանի տարի է` աշխատում է այստեղ որպես աղբատար մեքենայի բանվոր: Սեփական ցանկությամբ հրաժարվել է երկրորդ` օգնական բանվորից: <<Երկու հոգու գործը միայնակ է անում, փոխարենը կրկնակի էլ վարձատրվում է>>,- ասում է տնօրենը:      

            Աշխատանքային ընդմիջման ժամին հանդիպեցինք Տանյայի հետ: Առաջին հայացքից աչքի զարնողը հագուստի մաքրությունն ու կոկիկությունն էին, իսկ թեթև դիմահարդարումը ամենևին էլ չէր հուշում, որ նա հենց նոր է իջել աղբատար մեքենայից:

            Տանյան 22 տարուց ավելի է` ապրում է Վանաձորում:

               

                -Ե՞րբ և ինչո՞ւ որոշեցիք  գալ Հայաստան:

                - Եկա երկրաշարժից հետո: Ինձ Ուկրաինայից ուղեգրեցին այստեղ` որպես ճաշարանի ղեկավար: Բարձրագույն կրթություն  էի ստացել Սիբիրի տեխնոլոգիական ինստիտուտում, ունեմ հասարակական սննդի ինժեներ-տեխնոլոգի և 5-րդ կարգի խոհարարի որակավորում: Աշխատում էի <<Ուկրշին>> շինարարական կազմակերպությունում: Երեք ճաշարանի գործունեության  պատասխանատվությունն ինձ վրա էր: Մի քանի տարի անց կազմակերպությունը դադարեցրեց աշխատանքները … Որոշ ժամանակ հացի փռում  աշխատեցի, հետո ստիպված էի տանը նստել… 

                 -Շատերը վերադարձան  իրենց հայրենիք: Ձեզ ի՞նչը պահեց Հայաստանում: 

                -Առաջին հերթին մնացի ամուսնուս պատճառով: Ամուսնացել էի հայի հետ,  հետո աշխատանք ունեի, արդեն սովորել էի այստեղ: Ասում են` լավ է այնտեղ, որտեղ մենք չկանք: Բայց այստեղ էլ ինձ համար լավ է. ես այստեղ ինձ տանն եմ զգում:

                -Ինչպե՞ս հայտնվեցիք  աղբահանող կազմակերպությունում:

                - Անգործ էի մնացել, երկար ժամանակ աշխատանք էի փնտրում: Եկա այստեղ,  ինձ լավ ընդունեցին, ու  սկսեցի աշխատել: Այստեղ էլ սովորական մարդիկ են աշխատում: Հիվանդանոցում ինչ-որ մեկը սուդնո է տանում, չէ՞,  մեկ ուրիշը դիահերձարանում է աշխատում: Այս աշխատանքն էլ  պետք է ինչ-որ մեկն անի, չէ՞: Գիտեմ` շատերն են խուսափում այստեղ աշխատել, բայց ես չեմ ամաչում իմ աշխատանքի համար: Ճիշտ է` ժամանակին ղեկավար պաշտոն եմ զբաղեցրե…  Չեմ կարծում, որ իջել եմ կյանքի սանդուղքով.  ոչ մեկի առաջ չեմ խոնարհվում. << Мой хoзяин веник  и совок >>: 

                -Դժվար չէ՞ աշխատանքը:

                -Շատ դժվար է հատկապես անձևրային եղանակին, ձմռանը: Երբեմն կարողանում եմ տեղաշարժել աղբարկղը, երբեմն` ոչ: Ինչպե՞ս ասեմ…  Я же не говорю ящику ` ցավդ տանեմ: Մոտենում եմ, դատարկում աղբարկղը, մաքրում շուրջն ու շրջվում-գնում: Ես իմ գործը մաքուր եմ անում.  այսքան ժամանակ ինձ ոչ ոք  նկատողություն չի արել:

                - Լսել եմ`այստեղ եք ծանոթացել  ձեր ամուսնու հետ:

                -Այո, նա աղբատար մեքենայի վարորդ է, հայ է: Միասին էլ շրջում ենք մեքենայով:

                 -Ի՞նչն է դուր գալիս Հայաստանում և հայ տղամարդու մեջ:

                - Ուկրաինայում մարդիկ մի քիչ ավելի կոպիտ են:  Армяни немного мягкие, но в то же время если на русского можешь наезжать, то на армянина никогда. ասածն ասածն է: Տանը ես գիտեմ իմ տեղը, թեև, ինչպես բոլորը, ես էլ երբեմն բռնկվում եմ:

                -Շատ  կանայք այն կարծիքին են, որ ամուսինը պետք է պահի տունը:

                -Երեկ ամուսինս էլ ասաց. <<Տանյա, հիմա ցուրտ է , դիմում գրի, տանը նստի: Իմ աշխատածը մեզ կհերիքի>>: Իսկ ես ասացի.<< Քանի դեռ ոտքերը քայլում են, պետք է  աշխատել>>: Ես արդեն սովորել եմ առավոտյան 5-ին արթնանալ:  Եթե 31 օր երկու հերթափոխով աշխատեմ, 100.000 դրամ կստանամ: Իսկ դա ավելին է, քան ամուսինս է ստանում: 

                -Իսկ կանացիության համար ժամանակ մնո՞ւմ է:

                - Երբեմն պատահում է, որ ժամանակն իսկապես չի հերիքում: Երեկոյան աշխատանքից հետո ինչպես բոլոր կանայք` լվացք, մաքրություն, ճաշ… Մինչև ուշ գիշեր բոլոր գործերն ավարտում եմ, նոր քնում: Իմ տանը միշտ և’ նախաճաշ կա, և’ ընթրիք: Ամեն օր մաքուր հագուստով ենք աշխատանքի դուրս գալիս: Առավոտյան  5-ից ենք աշխատում, բայց հասցնում եմ և’ հարդարվել, և’ կոսմետիկա օգտագործել: Տանը կանացի հագուստ էլ ունեմ, որը միայն առիթներին եմ կարողանում հագնել: Վերջին անգամ ընտրությունների ժամանակ եմ կիսաշրջազգեստ հագել:

                 -Ինչի՞ համար եք ափսոսում:

                -Ամեն մարդ էլ սխալներ է ունենում: Երիտասարդ տարիների սխալիս պատճառով ես զրկվեցի երեխա ունենալու հնարավորությունից, բայց ի՞նչ արած: Ես ընդունում եմ կյանքն այնպիսին, ինչպիսին կա: 

                -Ի՞նչ տեղ ունեն երազանքները  Ձեր կյանքում:

                -Երազում եմ, որ այսքան տարի տնակում ապրելուց հետո ես ու հարևաններս բնակարան ստանանք, որ իմ տունն ունենամ, ինձ տան կին զգամ…  Տնակների փայտն արդեն փտել է: Քանի օր է տնակիս դուռը չի փակվում: Չեք հավատա, բայց քանի օր է երազում եմ ինչ-որ մեկից ռանդա ճարել, դուռս ռանդել, որ փակվի: Իսկ ընդհանրապես իմ երազածի տասնապատիկը թող Աստված նախ ուրիշներին  տա, հետո` ինձ:

                                                                                                                                             Գայանե Սարգսյան